Wydania analyse:berg są pełne trzeźwych liczb i anonimowych opisów wypadków sporządzonych przez alpejską policję lub ekspertów. Innymi słowy, „alpejskie raporty techniczne”. Rzadko mamy okazję uczyć się z subiektywnych doświadczeń innych osób, które uczestniczyły w wypadku lawinowym. Jeszcze rzadszy jest wypadek, w którym całkowicie zasypany skitourowiec został pomyślnie reanimowany. Stephan Birkmaier był całkowicie zasypaną ofiarą, jego przyjaciel był częściowo zasypany i przeprowadził reanimację. Obaj opisują wydarzenia ze swojej perspektywy.
Przypadkowa lawina. Na niedzielę, 3 kwietnia 2022 r., norweska służba ostrzegania przed lawinami (varsom.no) prognozowała poziom zagrożenia 3 w rejonie Sør-Troms z nagłówkiem: "Zagrożenie lawinowe jest najwyższe w miejscach, w których płyty wiatrowe znajdują się nad utrzymującymi się słabymi warstwami". Ten stary problem śnieżny został przewidziany we wszystkich ekspozycjach między 400 a 1100 m, powyżej 300 m z N na SE został również wydany nowy problem śnieżny z poziomem zagrożenia 2.
Płyta suchego śniegu została wyzwolona przez grupę skitourową podczas podchodzenia na zachodniej flance i miała około 500 szerokości i około 250 długości. Badanie pokrywy śnieżnej ujawniło ECTP12@62cm (słaba stabilność pokrywy śnieżnej) z cienką, kanciastą słabą warstwą powyżej stopionej skorupy. W sumie trzy osoby zostały częściowo zasypane, a jedna całkowicie.
Zdjęcie zostało zrobione po tym, jak autor, który został całkowicie zasypany, został usunięty przez śmigłowiec NH90 Coast Guard (RoNAF) przez śmigłowiec AW101 SAR z 330 Squadron (RoNAF), który został zaalarmowany później, a także opuścił ratownika lotniczego, aby zapytać o stan pozostałych członków grupy.
Zdjęcie: Torgeir Kjus, Royal Norwegian Air Force (RoNAF)/330 Squadron
#1
Jak szybko życie może się skończyć.
A nowy początek jest raczej wyjątkiem niż regułą.
„Dziś nie mam żadnych ograniczeń neurologicznych. Wykonuję swoją pracę jako anestezjolog i nie zauważam żadnych ograniczeń. Jedynie mój mostek się nie zagoił i regularnie przypomina mi o moich drugich urodzinach – na przykład kiedy kicham z bólu”. Tak zaczyna się artykuł Stephana Birkmaiera. Ból mostka był spowodowany reanimacją przeprowadzoną przez przyjaciela po tym, jak Stephan został wykopany z lawiny w Norwegii, zasypany na głębokość dwóch metrów.
Stephan Birkmaier
Specjalista w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii
Oczekiwanie
Nie byliśmy profesjonalistami, którzy szturmowali szczyty każdego wolnego dnia, ale w lokalnych Alpach mogliśmy stawiać sobie coraz wyższe cele po kilku kursach lawinowych, lodowcowych i medycyny wysokościowej. W regionie Monte Rosa zdobyliśmy kilka szczytów, takich jak Dufourspitze. Poza kursami zawsze podróżowaliśmy bez przewodnika górskiego i podejmowaliśmy własne decyzje.
W kwietniu 2022 roku, jako grupa pięciu przyjaciół, chcieliśmy pojechać na narty do Norwegii. Ponieważ nie znaliśmy okolicy, zarezerwowaliśmy wycieczkę z przewodnikiem przez szkołę górską.
Oczekiwanie było wspaniałe. Aby utrzymać formę, korzystaliśmy z każdej okazji na wycieczki treningowe. Pakując sprzęt, zdecydowałem się zabrać ze sobą plecak z poduszką powietrzną. Jeżdżę prawie wyłącznie z poduszką powietrzną, z wyjątkiem wielodniowych wycieczek, kiedy w moim plecaku nie ma wystarczająco dużo miejsca.
Jednak przyjaciel, który przyleciał dwa dni przed nami, został poinformowany na lotnisku, że jego karbonowy nabój nie został przepuszczony przez kontrolę bezpieczeństwa. Ponieważ miałem ten sam plecak, nie chciałem ryzykować, że będę musiał go odesłać. Zastanawiałem się nad szybkim pożyczeniem lub zakupem innego modelu, ale czas był bardzo krótki, a myśl „Jesteśmy grupą z przewodnikiem i na pewno będzie spokojnie” sprawiła, że zostawiłem poduszkę powietrzną w domu – fatalny błąd.
Norwegia
Nasza podróż przebiegła sprawnie, a domki były doskonale położone nad samym morzem, z zapierającymi dech w piersiach widokami na wodę i strome góry. Do naszej grupy dołączyła druga grupa z tej samej szkoły górskiej. Każdy miał swojego przewodnika górskiego, ale wycieczki odbyliśmy razem.
Wieczorem przed wycieczkami wszyscy uczestnicy i przewodnicy górscy usiedli razem, aby omówić sytuację. Pierwsza wycieczka nie była spektakularna z powodu złej pogody i słabej widoczności. Jednak prognoza pogody zapowiadała jasne słońce na następny dzień, ale z silnym wiatrem – naszą szansą na zbadanie okolicy. We wstępnej dyskusji wzięliśmy pod uwagę zaspy śnieżne i wybraliśmy płaską trasę z dala od stromych zboczy.
Dzień wypadku
Następnego ranka znaleźliśmy się w jednym z najpiękniejszych obszarów Norwegii, Parku Narodowym Ånderdalen, na fantastycznym tle. Już poprzedni dzień pokazał różnicę w doświadczeniu i kondycji między naszymi dwiema grupami. Również tego dnia byliśmy znacznie szybsi i wkrótce zostawiliśmy drugą grupę daleko w tyle.
Aby umilić sobie czekanie na zimnym wietrze, nasz przewodnik górski zasugerował krótki objazd okolicznego zbocza i powrót do pierwotnej trasy później. Sprawdził nachylenie stoku na swoim telefonie komórkowym, a dwóch moich kolegów dołączyło do niego. Decyzja o wspinaczce była więc wspólna.
Niedługo później staliśmy u podnóża zbocza, które wyglądało teraz znacznie bardziej imponująco niż kilka minut wcześniej. Szczerze mówiąc, gdybyśmy podróżowali sami z przyjaciółmi, nie weszlibyśmy na górę. Wyraziłem swój niepokój jednemu z moich przyjaciół, dyskutowaliśmy i zastanawialiśmy się, ale przewodnik górski wydawał się kompetentny i pewny siebie. Szliśmy więc dalej i nie podzieliliśmy się naszymi obawami z innymi.
Po kilku zakrętach przewodnik górski powiedział nam, abyśmy zachowali bezpieczną odległość 15 metrów. Nie mogłem otrząsnąć się z niepokoju. Rozmawiałem o tym z innym kolegą, ale on również ufał, że przewodnik górski może ocenić sytuację lepiej niż my. Przez chwilę rozważałem samodzielne zawrócenie, ale moja duma mnie przed tym powstrzymała. Dwie minuty później doświadczyłem konsekwencji tej decyzji.
Wycieczka narciarska. Plan zakładał wejście na Kvænan (964 m n.p.m.), popularny szczyt narciarski na Senji, drugiej co do wielkości norweskiej wyspie położonej około 350 km na północ od koła podbiegunowego, należącej do prowincji Troms. Szczyt tego miejsca można zobaczyć w prawym górnym rogu zdjęcia w tle. Pierwsza, szybsza grupa zdecydowała się skręcić "w lewo" do basenu jako nieplanowanego celu pośredniego, wspiąć się, zejść, a następnie kontynuować podróż do Kvænan wraz z drugą grupą. Podczas wspinaczki uruchomili płytę śnieżną. - Zdjęcie zostało zrobione podczas podejścia śmigłowca SAR z 333 Eskadry, który został zaalarmowany po tym, jak całkowicie zasypany narciarz został już zabrany przez inny śmigłowiec.
Zdjęcie: Torgeir Kjus, Królewskie Norweskie Siły Powietrzne (RoNAF)/330 Eskadra
Pochówek lawinowy
Trudno jest opisać ten moment, wrażenia i uczucia słowami lub opisać je komuś, kto nigdy nie doświadczył lawiny. Dźwięk, ten głęboki huk, gdy osiada śnieg. Oczy szukające oparcia w morzu płynącego śniegu. Ciało trzęsące się od wibracji. W takich sytuacjach czuje się potężną energię natury, przy której człowiek jest po prostu niczym.
Teraz stoję tutaj ze świadomością, że po raz pierwszy doświadczę lawiny. Fakt, że toczy się ona prosto w moją stronę, wcale nie sprawia, że jest lepiej. Mój umysł nie zdaje sobie sprawy z tego, że całe moje pole widzenia jest zajęte przez lawinę, a nie tylko część zbocza, która zaczęła się zsuwać i gdzie miałbym szczęście się wydostać. Nie, to całe zbocze, od samego szczytu aż bezpośrednio przede mną, od lewej do prawej. Wszystko dzieje się na moich oczach i nieubłaganie zbliża się do mnie. Wydaje się, jakby czas na chwilę zwolnił. Przy wrażeniach opisanych powyżej jest to po prostu… szokujące!
„Pod lawiną jest niewyobrażalnie samotnie. Po prostu ciemno i cicho. Jak na końcu nieskończenie długiej jednokierunkowej ulicy, z której nie można się wydostać”.
Zdajesz sobie z tego sprawę w ułamku sekundy. Myślę, że mam maksymalnie dwie do trzech sekund, zanim lawina mnie uderzy. Odwrócenie się i odjechanie wydaje mi się kiepskim żartem. Wiem, że za kilka chwil zostanę zmieciony przez ogromną lawinę.
Gdy akceptuję ten fakt, w moim umyśle zapanowuje nieoczekiwany spokój. Nie mam wątpliwości, co mam robić dalej. Odrzucam kijki daleko od siebie, schylam się i odpinam wiązania. Pierwszą zimną falę powietrza czuję już na karku, a kątem oka widzę, że lawina jest zaledwie pięć metrów ode mnie. Udaje mi się naciągnąć kurtkę na twarz, gdy lawina porywa mnie z nieopisaną siłą.
Obraca mnie we wszystkich kierunkach, aż całkowicie tracę orientację. Każdy, kto myśli, że można pływać w lawinie, jest w błędzie. Z całych sił staram się nacisnąć kurtkę na twarz, aby śnieg nie dostał się do moich dróg oddechowych. Wciąż schodzę w dół, jestem nieustannie rzucany, aż w końcu zatrzymuję się po czymś, co wydaje się wiecznością.
Wspinaczka sfotografowana przez członka grupy: śnieg i wiatrowskazy na grzbietach.
Zdjęcie: Johannes Reiner
Ulga jest niezmierna – udało mi się nie dostać śniegu do ust ani nosa. Jednak nacisk na moje ciało pod masami śniegu jest tak ogromny, że nawet bez śniegu w ustach i nosie oddychanie jest ledwo możliwe. Czuję się tak, jakbym mógł tylko przepychać powietrze tam i z powrotem w tchawicy. Słyszę, że część lawiny wciąż się porusza, a kilka sekund później kolejne masy śniegu napierają na mnie. Ciśnienie staje się tak ogromne, że wyciska resztki powietrza z moich płuc. Jakikolwiek ruch jest niemożliwy. Nawet poruszenie palcem jest utopią.
Jest cicho i ciemno, jakby dźwięk i światło przestały istnieć. Tylko moje próby oddychania powodują odgłosy przełykania, w przeciwnym razie słyszę tylko swoje myśli. Pod lawiną jest niewyobrażalnie samotnie. Po prostu ciemno i cicho. Jakbym był na końcu nieskończenie długiej jednokierunkowej ulicy, z której nie można się wydostać o własnych siłach. A potem ta zapierająca dech w piersiach presja.
Przychodzi mi do głowy, że wielu przede mną umarło w takich okolicznościach. Nie przychodzi mi do głowy, że teraz umrę. Zamiast tego podejmuję decyzję: Dziś nie jest dzień, w którym to się skończy. W moim umyśle nie ma dramatycznych obrazów, jakie można zobaczyć w filmach – tylko ciemność, absolutna cisza i moje myśli.
Mówię sobie, że muszę po prostu wytrzymać, dopóki moi koledzy mnie nie znajdą i nie wykopią. Nie wiem, jak głęboko jestem zakopany i czy ich to również dotyczy. Ale jedno jest dla mnie pewne: muszę wytrzymać jeszcze trochę – znajdą mnie i wykopią.
Potem już mnie nie było.
Obudź się
Odzyskałem przytomność na lawinie. Nie potrafię dokładnie powiedzieć, kiedy straciłem przytomność – to tak, jakbym próbował sobie przypomnieć, co myślałeś przez ostatnie kilka minut przed zaśnięciem. Przebudzenie było jednak zupełnie inne niż po krótkiej drzemce na słońcu.
Moje ciało nie bolało i mogłem znowu oddychać, ale moja głowa była oszołomiona. A przede wszystkim marzłem jak nigdy wcześniej w życiu. Moi przyjaciele natychmiast owinęli mnie kurtkami i kocami, próbowali mnie ogrzać i rozmawiali ze mną. Ciągle słyszałem, jak bardzo się cieszą, że wróciłem – po reanimacji.
Nie rozumiałem tego. Było dla mnie jasne, że muszę tylko wytrzymać przez krótki czas, aż mnie wykopią. Nie wierzyłem, że muszę być reanimowany. Sam reanimowałem ludzi – a ich pierwszą skargą nigdy nie było to, że było im zimno.
Pierwszy helikopter ratunkowy, który przybył na miejsce – „mały” jak na norweskie standardy – próbował lądować z nami kilka razy. Niestety bezskutecznie (później okazało się, że wiatr był dla niego zbyt silny). Czułem się jak wieczność, zanim w końcu przybył śmigłowiec straży przybrzeżnej (NH-90) i był w stanie opuścić karetkę powietrzną. Porozmawiałem z nim po angielsku i wyjaśniłem, że do tej pory nic mi nie było, po prostu było mi bardzo zimno. Zapakowano mnie do torby ratunkowej i w końcu wyciągnięto za pomocą wyciągarki.
Podczas lotu ratownik i sanitariusz zapytali mnie, czy byłem reanimowany, czemu logicznie zaprzeczyłem.
Później dowiedziałem się, że po moim odlocie nadleciał drugi śmigłowiec Norweskich Sił Powietrznych (Dywizjon 330) i pomachał do ratowników, aby sprawdzić, czy z resztą grupy wszystko w porządku. Okazało się, że tak i zjechali na nartach o własnych siłach.
„Zmarzłem jak nigdy wcześniej w moim życiu”.
Szpital
Kiedy dotarłem do szpitala w Tromsø, zostałem zbadany przez kolegę z sali urazowej i zapytany, co pamiętam. Opowiedziałem mu swoją wersję historii.
Dopiero po wykonaniu tomografii komputerowej i stwierdzeniu złamania mostka i kilku żeber z towarzyszącym stłuczeniem płuc zacząłem zdawać sobie sprawę z tego, co się właściwie stało. Było pięć po dwunastej i mój zegarek znów się cofnął.
Z punktu widzenia lekarza, dalszy przebieg wydarzeń w szpitalu jest niczym niezwykłym. Z punktu widzenia pacjenta jest bolesny, denerwujący i tylko częściowo przydatny. Ponieważ jestem lekarzem i mogłem mieć wielooporne zarazki szpitalne, musiałem leżeć w izolatce. Oddział intensywnej terapii był pełny, więc wylądowałem na oddziale bez monitorowania. Personel pielęgniarski przyszedł do mojego pokoju dwa razy w ciągu dnia… Ponieważ byłem pewien, że będę lepiej „monitorowany” w loży, wypisałem się następnego dnia na własną odpowiedzialność.
Lodge
Zostałem ciepło przywitany przez innych w domku. Dobrze się bawiliśmy.
Przewodnicy górscy zaplanowali program na wieczór, aby wspólnie omówić wypadek lawinowy. Do tej pory było dobrze. Okazało się jednak, że był to bardziej wykład lawinowy dla mniej doświadczonej grupy… W każdym razie, nieco „dziwny” program na mój pierwszy wieczór w domu.
Ale jak powitać kogoś, kto właśnie obchodził drugie urodziny? Być może była to po prostu bezradność przewodników górskich i dlatego mieli program, który znali i mogli przedstawić. Wypadek lawinowy został przedstawiony w taki sposób, że był fatalny i nie można go było przewidzieć.
Następnego dnia grupa – oprócz Phila – ponownie wyruszyła na wycieczkę narciarską. Dla mnie poprzedni wieczór pokazał, że jestem tu nie na miejscu. Zorganizowałem transport do domu i 48 godzin później wylądowałem z powrotem w Innsbrucku.
Wnioski
Moje najważniejsze lekcje po tym wypadku lawinowym to:
→ Każdy zawsze ponosi pełną odpowiedzialność za swoje decyzje, a nierobienie czegoś jest również decyzją.
→ Zaufaj swojej intuicji – może ona sprawić, że Twoje życie stanie się lepsze lub gorsze.
→ To, co myślą o tobie inni, nigdy nie powinno odgrywać roli, zwłaszcza w krytycznych momentach.
→ Dokonaj oceny ryzyka w oparciu o konsekwencje (np. ewentualne zdjęcie plecaka z poduszką powietrzną na lotnisku vs. wypadek lawinowy).
→ Żyj swoim życiem – masz tylko jedno i rzadko dostajesz drugie.
PS: Fakty dotyczące wypadku z lawiną:
→ Sygnał zlokalizowany po 5 minutach.
→ Sonda wbita na głębokość 2 metrów na but narciarski, z głową w najgłębszej pozycji.
→ 20 minut do całkowitego wydobycia.
→ 5 minut reanimacji.
→ Około 30 minut do przylotu pierwszego helikoptera. → Około 60 minut do przybycia drugiego śmigłowca (straży przybrzeżnej).
→ Około 75 minut do ewakuacji śmigłowca.
#2
Wyprawy narciarskie w Norwegii. Między fascynacją a śmiertelnym niebezpieczeństwem.
Urodziłem się z pasją do narciarstwa. Spędziłem niezliczone zimy z rodziną w Alpach, gdzie moja pasja do narciarstwa rosła. Ostatecznie doprowadziło mnie to do studiów w Innsbrucku, gdzie odkryłem freeride i ski touring. Poszukiwanie nowych wyzwań zaprowadziło mnie dalej w świat: Japonia, Kanada – zawsze w poszukiwaniu idealnego głębokiego śniegu.
Philipp Renz
Specjalista chorób wewnętrznych i kardiologii
, lekarz intensywnej terapii
Z czasem jednak coraz większy szum wokół narciarstwa pozatrasowego zaczął mi przeszkadzać. Przepełnione miejsca i masa freeriderów nie odpowiadały mojemu wyobrażeniu o autentycznym doświadczeniu natury. Wraz z bratem i kilkoma przyjaciółmi postanowiliśmy więc odkryć nowe ścieżki z dala od znanych hotspotów. Nasz wybór padł na Norwegię. Agencja narciarska oferowała wycieczki z przewodnikiem do odległych regionów. Idealna okazja, aby doświadczyć dziewiczej dziczy Skandynawii.
Złudzenie przeżycia wyjątkowej przygody zostało mi odebrane już na lotnisku w Monachium. Wystarczyło jedno spojrzenie na wnętrze samolotu: wszędzie kolorowe czapki i czapeczki, liczne skibumy na rozmytych głowach …
Idealny start – zwodnicze bezpieczeństwo
Warunki na miejscu były obiecujące: świeży puch aż do dnia naszego przyjazdu. Jednak połączenie świeżego śniegu i silnego wiatru sugerowało zwiększone ryzyko lawin. Pierwsza wycieczka była zatem krótka i służyła orientacji. Wykopano profile śnieżne, omówiono strategie – wszystko z zachowaniem ostrożności. Najlepsza pogoda zapowiadała się na następny dzień.
Nasi przewodnicy dali nam wskazówkę, aby wybrać się na wycieczkę na Kvænan, szczyt z zapierającym dech w piersiach widokiem na morze. Wyruszyliśmy o 8:30, jechaliśmy wzdłuż wybrzeża i podzieliliśmy się na dwie grupy, każda z przewodnikiem górskim. Dzień był słoneczny, ale od morza wiał lodowaty wiatr. Jednak oczekiwanie na pierwszy zjazd w głębokim śniegu z widokiem na wodę sprawiło, że zapomnieliśmy o zimnie.
Już po kilkuset metrach nasza grupa uzyskała przewagę. Gdy dotarliśmy na płaskowyż, okazało się, że właściwy szczyt Kvænan znajduje się za przełęczą. Bezpośrednio przed nami wznosił się jednak mniejszy szczyt. Plan zakładał wejście na Kvænan razem z drugą grupą, co oznaczało albo czekanie w zimnie, albo wejście na szczyt przed nami jako cel pośredni – wbrew pierwotnemu planowi. Zdecydowaliśmy się na drugą opcję. Decyzja, którą podjęliśmy wspólnie, choć pod wpływem pewnej dynamiki grupy. Moja przyjaciółka Steph wyraziła wątpliwości. Odrzuciłem je bez zastanowienia – w końcu podróżowaliśmy z certyfikowanym przewodnikiem górskim.
„Pozbyłem się wątpliwości bez zastanowienia – w końcu podróżowaliśmy z certyfikowanym przewodnikiem górskim”.
Moment, który zmienił wszystko
Nasze podejście początkowo prowadziło płasko do niecki. Nachylenie zbocza nie wydawało się krytyczne. Podążaliśmy za przewodnikiem górskim i utrzymywaliśmy między sobą odległość od 10 do 15 metrów. Fakt, którego nie kwestionowałem. Wiatr był dla nas ledwo odczuwalny w kotlinie, ale na grani można było zobaczyć zaspy śniegu.
Wtedy to się stało.
Stłumiony, głęboki dźwięk. Zobaczyłem, jak ogromny płat śniegu odrywa się na prawie całej prawej flance kotliny i mknie w naszym kierunku.
Odruchowo odwróciłem się i próbowałem uciec. W skórach. Potknąłem się, podniosłem, ruszyłem i instynktownie uruchomiłem lawinową poduszkę powietrzną. Kilka sekund później złapała mnie lawina. Masy śniegu porwały mnie, zanurzając, ale nie zostałem całkowicie pogrzebany.
Kiedy wszystko się zatrzymało, świat nagle stał się niesamowicie cichy. Wtedy głos naszego przewodnika górskiego przerwał ciszę: „Natychmiast wyłącz wszystkie sygnały dźwiękowe!”
Zebrałem się w sobie i poszukałem brata – udało mu się uratować. Dwóch członków naszej grupy znalazło się w lawinie po głowę lub górną część ciała. Jednego brakowało.
Wyścig z czasem
Rozpoczęły się poszukiwania. Nasz przewodnik górski koordynował procedurę. Najpierw oznaczyliśmy częściowo zasypane ofiary, które nie były w stanie się uwolnić. Aby to zrobić, musieliśmy zejść kilka metrów w dół stożka lawinowego, aby do nich dotrzeć. Dopiero wtedy mogliśmy skoncentrować się na ostatnim sygnale.
Sygnał lawinowy poprowadził nas ponownie kilka metrów w górę zbocza. Nasza druga grupa i francuska grupa turystyczna dotarły do miejsca wypadku i udzieliły pomocy. Sygnał można było zawęzić do kilku centymetrów. Zaczęliśmy nadawać sygnał dźwiękowy. Potem – uderzenie: dwa metry głębokości.
Kopaliśmy z całych sił. Śniegu było niewiarygodnie dużo. Z każdą odgarnianą łopatą rosło nasze zmęczenie i strach: czy zdążymy na czas? Głośno motywowaliśmy się, by się nie poddawać i kopać dalej.
Potem pojawił się but narciarski. Potem plecak. W końcu jego ciało. Leżał na brzuchu, twarzą w śniegu.
Odwróciłem go. Jego twarz była szara, usta sine. Brak pulsu. Żadnych oznak życia.
„Wszyscy wiedzieli: liczy się każda sekunda”.
Reanimacja w górach – walka o życie
Bez wahania rozpocząłem reanimację: 30 uciśnięć klatki piersiowej – 2 wentylacje. Zaczęła się rutyna z niezliczonych misji na oddziale intensywnej terapii. Inny lekarz z grupy przejął wentylację, po czym zaczęliśmy na zmianę. Po dziewięciu cyklach, około cztery i pół minuty później, jęk.
Oddychał. Słabo, ale oddychał. Czułem jego puls. Natychmiast ułożyliśmy go w pozycji na wznak i próbowaliśmy okryć wszelkimi dostępnymi środkami. Z każdą minutą stabilnego krążenia jego stan się poprawiał. W pewnym momencie otworzył oczy i próbował mówić. „Zimno mi.” Ulga była nie do opisania.
Pojawił się helikopter i krążył nad nami. Zrobiło się niesamowicie zimno. Ale wystartował ponownie, warunki były zbyt złe, aby wylądować. Dopiero 30 minut później drugi helikopter zrzucił ratownika medycznego. Ponownie było bardzo zimno przez kilka minut. Nasz przyjaciel został zapakowany, wciągnięty na pokład i poleciał do Tromsø.
Zostaliśmy z tyłu. Nad stożkiem lawiny zapadła cisza. Potem ogarnął mnie strach, ulga, szok.
Pozwoliłam łzom płynąć swobodnie.
Echa doświadczenia granicznego
Na szczęście nasz przyjaciel przeżył bez większych obrażeń. To cud, biorąc pod uwagę, że odkopanie go zajęło prawie 20 minut. Ale ten dzień wrył mi się w pamięć.
Jazda na nartach w Norwegii. To brzmiało jak marzenie. Ale ta wyprawa pokazała mi, jak cienka jest granica między fascynacją a śmiertelnym niebezpieczeństwem. Pomimo doświadczenia, odpowiedniego sprzętu i profesjonalnych przewodników górskich, natura może przejąć kontrolę w każdej chwili.
Uwielbiam jeździć na nartach. I prawdopodobnie nadal będę jeździł na wycieczki. Ale jako mąż i ojciec trójki dzieci, szacunek jest ważniejszy niż jakiekolwiek zdobywanie szczytów.
W górach nie ma miejsca na zbytnią pewność siebie. Roztropność i refleksja to credo w każdej sytuacji.
„A najważniejszą decyzją w górach jest często cofnięcie się w czasie, gdy przeczucie cię ostrzega”.
Nawet jeśli niektóre decyzje przed lawiną powinny być inne, od momentu lawiny wszystko poszło prawie idealnie. To jedyny powód, dla którego mogę dziś napisać ten artykuł. Mam nadzieję, że ten artykuł dostarczy wielu innym nowych spostrzeżeń. Jeśli choć jedna osoba podejmie w przyszłości lepszą decyzję lub posłucha swoich przeczuć, to warto było spisać to doświadczenie. W końcu nigdy nie chodzi o zdobycie szczytu – chodzi o powrót do domu cały i zdrowy.
Chciałbym skorzystać z okazji i podziękować z całego serca wszystkim pomocnikom! Wszystkim, którzy odkopali mnie w rekordowym czasie, norweskiej załodze Coastal Rescue, która była w stanie mnie uratować pomimo niesprzyjających warunków, moim kolegom ze szpitala uniwersyteckiego w Tromsø i Tyrol Air Ambulance. Chciałbym również podziękować Hubsi’emu, Walterowi i Paulowi, z którymi mogłem później otwarcie i szczerze porozmawiać o incydencie. Specjalne podziękowania należą się również naszemu przewodnikowi górskiemu za jego podręcznik, profesjonalną akcję ratunkową i niestrudzoną pracę przy odśnieżaniu.
A zwłaszcza mojemu przyjacielowi Philowi, któremu zawdzięczam moje nowe życie. Nie zawahał się w chwili stresu, ale działał spokojnie i zdecydowanie. Jego doświadczenie, spokój i determinacja uratowały mi życie. Jestem mu za to głęboko wdzięczny.
Linki i publikacje:
- Ten artykuł został opublikowany w magazynie branżowym ÖKAS analyse:berg lato 2025 (okres obserwacji: od 01.11.2023 do 31.10.2024).
- Redaktor naczelny: Peter Plattner(peter.plattner@alpinesicherheit.at)
- Prenumerata magazynu analyse:berg winter & summer
- Seria Alpine Primer Rady Powierniczej
- Alpinmesse / Alpinforum 2025
- Kontakt z ÖKAS:
Susanna Mitterer, Österreichisches Kuratorium für Alpine Sicherheit, Olympiastr. 39, 6020 Innsbruck, susanna.mitterer@alpinesicherheit.atTel. +43 512 365451-13
Dieser Beitrag ist auch verfügbar auf: Niemiecki Czeski Angielski
